Hypothetical Fiqh in Abu Hanifa's Thought of Law

Kaynakları vahye dayanan İslâm hukuku sahâbe ve tâbiûn dönemini kapsayan hicrî birinci asırda vakıa eksenli bir seyir izlemiştir. Bu evrede fıkıh konuları ele alınırken detaylandırılmıyor, fakîhler vuku bulmuş aktüalitesi bulunan meseleler hakkında bireysel içtihatlar yapıyorlardı. Ancak ikinci bu durum farklı yönde gelişme göstermeye başlamıştır. Bölgesel yapılanmaları ifade eden Iraklılar Hicâzlılar ayrışması, yerini, şerî hükümlere ulaşmada takip edilen yöntem farklılığını ehl-i re’y hadîs ekollerine peyderpey bırakmıştır. Kûfe merkezli re’yin en önemli siması olan Ebû Hanîfe, hukukunu, birbirinden bağımsız meselelerden meselelere ait içtihatlardan oluşan dağınık yapısından kurtaracak faaliyete imza atmıştır. Günümüzde “farazî fıkıh” olarak adlandırılan bulmamış varsayımsal içtihadı faaliyet, İslam hukukunun doktriner hukuk sistemine dönüşümünü sağlayan etkenlerden biri olmuştur. Farazî fıkhın ilk nüvelerine vahiy dönemi sonrasında rastlanıyorsa da yöntemi bütün konularına uygulayarak sistemleştirmiştir. Hanîfe tarafından yöntemle oluşturulmuş meseleler, diğer mezheplerin gelişiminde de etkili Hanîfe’nin faaliyetlerinde farazî birçok amaçla kullanılmıştır. Kendisinin ifadesiyle fıkıh, geleceğe yönelik inşası olduğundan, adaletin temini noktasında hukukçuya yardımcı olmaktadır. Fıkıh arasında aklî mantıkî örüntüyü sağlayarak bütüncül bakış açısı sunmaktadır. eğitiminde öğrencinin üzerinde yeteneğini test etmesine eksik yönlerini görmesine olanak sağlamaktadır. yönüyle pratikte uygulanmasına yarar sağladığı gibi düşüncesinin mezhep teorik gelişiminin sacayaklarından